Un aristócrata portugués compra unha gaita de Arzúa por 75 pesetas

Na “Gaceta de Galicia: Diario de Santiago” do 3 de agosto de 1899 recollese unha bonita anécdota que implica a un gaiteiro e a súa gaita, fabricada en Arzúa por un construtor famoso: Andrés Vázquez, máis coñecido polo nome de Carragoto, que é o nome da aldea na que naceu en Cardeiro. Este é o texto que publico a finais do século XIX o mencionado xornal:

Antonio González, el conocido gaitero que durante las fiestas del Apostol lució el traje típico del país, siendo objeto de atenciones en las fondas que recorrió, por parte de los forasteros, tuvo que ceder el instrumento que poseía y fuera construído por el famoso Carregoto de Arzúa, á un aristócrata portugués que le dió por él 75 pesetas, después de muchos e insistentes ruegos pues como quiera que tiene que asistir ahora en el verano á las romerías de las aldeas, ha tenida que encargar con mucha premura.

González estudió y trabajó el probe con suma constancia así que ejecuta en la gaita un repertorio variadísimo mereciendo elogios de cuantos le escuchan.

Muchos touristas que nos visitaron obtuvieron fotografías del grupo que forma con el tamborilero y hemos visto uno de los retratos que está perfectamente hecho.

A nuestro eminentísimo Prelado á quien saludó el popular gaiteiro González, le agradó muchísimo su manera de toca oyó con gusto diferentes piezas entre ellas la marcha real con que le saludó.

Mozos e mozas detidos por cencerrada

No diccionario da lingua española do ano 1729 definese a cencerrada como “… En los lugares cortos suelen los mozos las noches de los días festivos, andar haciendo ruido por las calles, y también cuando hay bodas de viejos o viudos, lo que llaman noche de cencerrada o ir a la cencerrada”. Este costume tamén o houbo en Arzúa, así por exemplo, o 12 de maio de 1898, no número 2247 do xornal “La idea moderna: diario democrático de Lugo” no apartado “De la región”, dase esta nova:

La guardia civil de Arzúa detuvo y denunció al juzgado del partido, a una porción de mozos y mozas que intentaron obsequiar con una cencerrada á un matrimonio un poco desigual que allí se celebró.

Dous nenos xogando queiman un palleiro

O xornal “La idea moderna: diario democrático de Lugo”, publicou no seu número 2.157, o 26 de xaneiro de 1898 unha nova que decía:

Jugando días pasados dos niños en Arzúa, uno de ellos llamado Manuel Bendaña López prendió fuego con un fósforo a un pajar en donde estaban hacinados unos 200 haces de paja y hierba seca.

Las pérdidas se calculan en 300 pesetas.

Recén casados apaleados

Na portada do número 2.431 do xornal “La Voz de Galicia” con data martes, 15 de outubro de 1889, na sección “Correo de Galicia” podemos ler:

Escriben de Arzúa que hace días un joven paisano, recien llegado de América, y que á su regreso habia contraido matrimonio con una linda muchacha de aquel partido judicial, fue cruelmente apaleado él y su consorte por un hombre, el cual habia sido padrino de la boda, y que pretendió robarle dinero para marchar a Buenos Aires, que le habia negado su apadrinado.

La negativa dió ocasión para que el matrimonio, que estaba en su luna de miel, fuese sorprendido por el cruel caco y fuese blanco de sus iras.

“Manos puercas” aparece morto na praza

O día 11 de setembro de 1889 na portada do xornal La Voz de Galicia púdose ler esta breve nova:

Nos dicen de Arzúa que en la madrugada de anteayer un sujeto conocido por el mote de Manos Puercas, apareció muerto en la plaza pública á consecuencia, según se dice, de un ataque producido por el abuso del alcohol.

Unha muller ao fronte da oficina de correos de Arzúa no século XIX

Por esta nota queixosa e machista que publicou La Voz de Galicia o 11 de marzo de 1884 sabemos que naquela época eran unha muller e unha nena as persoas das que dependía a estafeta de Arzúa. A nota di así:

Varios suscritores de Mellid nos escriben quejándose de la irregularidad con que reciben los números de La Voz.

Como el apartado se hace en la estafeta de Arzúa y en aquella oficina parece que una mujer y una niña son la encargadas de este servicio; no tendría nada de extraño que se extraviasen los números ó los dedicasen á cualquier otro servicio, como sucedía con un cartero que al mismo tiempo era pirotécnico y se reservaba todos los periódicos para envolver la pólvora de los cohetes.

Si con esta ligera indicación logramos que nuestros suscritores reciban los periódicos a su debido tiempo, nos daremos por muy satisfechos.

Por unha carta do corresponsal en Santiso, que podemos ler no mesmo xornal o 13 de maio do mesmo ano, vemos que o problema de distribución do periódico non estaba en Arzúa, e que en correos cumplían escrupulosamente co seu traballo:

No terminaré sin manifestarle que los escamoteos de los números de La Voz, siguen como siempre. Dicen que el mal depende de Arzúa; pero yo creo que estará en otra parte, por que algunas fajas, como dos que le incluyo, vienen selladas en Muros y esto prueba algún descuido en la distribución. Lo cierto es que ni en Mellid, ni aquí, tiene ocasión esta falta, pues cumplen exactamente y con toda escrupulosidad sus deberes.

Sin otra cosa queda de V. como siempre afectisimo S.S.Q.B.S.M.-El Corresponsal

No 1806 buscaban en Madrid a unhos herdeiros de Burres

No número 1788 do Diario de Madrid publicado o 1 de xuño de 1806 publicouse a seguinte nota na páxina 663:

Se desea saber quienes sean los herederos de Manuela Melendez, muger que ha sido de primeras nupcias de Cristoval Ramos, y de segundas de Marcos Pequeño, á fin de instruirles de cierta herencia que les ha correspondido por el primero en la Feligresía de San Vicente de Burres, jurisdicción de Arzúa , Arzobispado de Santiago, Reyno de Galicia, de donde era natural el Cristoval, quien se sabe que en el año de 1771 vivia, según cierto contrato que en esta Corte ha otorgado.

Los interesados que se contemplen con derecho á esta herencia podrán tratar de este particular con D. Josef Várela, que vive en esta Corte en la calle de Preciados, esquina, la de Capellanes, quarto principal.